Wielki Piątek to wspomnienie i uobecnienie męki i śmierci Chrystusa na krzyżu. Trzeba pamiętać, że nie jest on tylko i wyłącznie dniem żałoby, ale przeżywania i doświadczenia zwycięskiej śmierci Chrystusa.
Każdego roku wspólnota wierzących przeżywa przejście od śmierci do życia w sposób niezwykle głęboki i uroczysty. Razem z Chrystusem przechodzimy z Wieczernika przez ogród Oliwny na Golgotę, towarzysząc Mu w chwilach modlitwy, męki i konania. W tych momentach doświadczamy także pustki, gdy Chrystus zstępuje do Otchłani. Jednak ta pustka nie trwa długo. Pustkę rozprasza o poranku Dobra Nowina o zwycięstwie.
Liturgię Męki Pańskiej cechuje powaga i surowość. Puste tabernakulum, obnażony ołtarz. W prezbiterium nie ma krzyża, świeczników i innych sprzętów liturgicznych.
Celebrację rozpoczyna procesja wejścia w ciszy. Cisza, powaga, ogołocenie i surowość podkreślają istotę wydarzeń Wielkiego Piątku. Kapłan pada na twarz, leży krzyżem i intensywnie się modli. Zgromadzeni w kościele wierni klękają, modląc się w ciszy.
Jednym z najbardziej poruszających momentów wielkopiątkowej liturgii jest adoracja krzyża. Celebrans liturgii, śpiewając: „Oto drzewo Krzyża, na którym zawisło Zbawienie świata”, odsłania jedno ramię krzyża, unosi go do góry w celu adoracji, a wszyscy wierni klękając odpowiadają: „Pójdźmy z pokłonem”. Gest ten powtarza się jeszcze dwukrotnie, aż krzyż zostanie całkowicie odsłonięty. Słowa i gesty ukazują krzyż jako znak zwycięstwa. Po odsłonięciu następuje osobista adoracja krzyża.
Po przyjęciu Komunii Świętej następuje moment procesji do Grobu Pańskiego. Procesja porusza swoją prostotą. Nasze czuwanie i oczekiwanie trwa dalej. Będziemy teraz przechodzić przez głęboką ciszę i milczenie Wielkiej Soboty, kiedy Chrystus zstępuje do Otchłani.