Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia!
Razem z apostołami wołamy dzisiaj do Chrystusa: „Panie, przymnóż nam
wiary” (Łk, 17, 5). Żyjemy bowiem w czasach dynamicznych zmian niejednokrotnie
podważających sens naszego zaufania Bogu. Chrystus, odpowiadając uczniom,
porównuje wiarę do ziarnka gorczycy. Wskazuje jak wielki potencjał i moc są ukryte
w silnej wierze. Owoce postawy bezgranicznej ufności Bogu przekraczają
możliwości wyobraźni i czysto ludzkiej kalkulacji. Wzmocnienie wiary i płynącej z
niej nadziei będzie celem XIX Dnia Papieskiego, który w jedności z papieżem
Franciszkiem, będziemy przeżywali już za tydzień pod hasłem „Wstańcie,
chodźmy!”.
I. Jezus wzorem postawy zaufania Bogu
Hasło tegorocznego Dnia Papieskiego, to słowa Jezusa, które w Ewangelii
zanotował św. Marek. Wezwanie „Wstańcie, chodźmy” (por. Mk 14, 42), skierowane
przez Chrystusa w Ogrodzie Oliwnym do śpiących apostołów, było świadectwem
Jego odwagi, wierności i gotowości do przyjęcia Kielicha męki. Pragnienie
wypełnienia woli Boga Ojca do końca zrodziło się podczas wewnętrznej walki, którą
stoczył na modlitwie. Lęk i strach, które budziły w Nim czekające go samotność i
cierpienia, zostały pokonane dzięki wzajemnej miłości Ojca i Syna. To z niej rodzi
się zaufanie. Jezus ukazał nam w ten sposób, iż modlitwa czyni z naszej słabości
miejsce działania dla Boga.
Apostołowie pomimo dwukrotnej zachęty Jezusa do czuwania i modlitwy (por.
Mk 14, 34.38) zasnęli, pozostawiając Jezusa samego w najtrudniejszym momencie
życia. Sen apostołów, oprócz wymiaru fizycznego, ma dla nas także znaczenie
duchowe. Jest obrazem zagubienia, ucieczki przed odpowiedzialnością, poczucia
bezsensu życia, a także doświadczenia grzechu. Tym samym Jezusowe „Wstańcie, chodźmy” jest pełnym nadziei wezwaniem do wyrwania się z marazmu zwątpienia i
podjęcia zwycięskiej walki z siłami grzechu i zła nie tylko w życiu własnym, ale
także we wspólnocie Kościoła i narodu.
II. Św. Jan Paweł II – pielgrzym nadziei
Ducha nadziei na zmianę życia osobistego i społecznego tchnął w Polaków św.
Jan Paweł II podczas swojej pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny w 1979 r. Modlitwa
na ówczesnym Placu Zwycięstwa o nowe zstąpienie Ducha Świętego, a także
„bierzmowanie dziejów” w czasie Eucharystii na Błoniach w Krakowie, przemieniły
serca Polaków. Lęk ustąpił miejsca ufności i odwadze. Papież Polak wołał:
«Weźmijcie Ducha Świętego» (J 20,22). Tego Ducha (…) odziedziczonego jako żywą
moc po apostołach – przekazywały po tyle razy biskupie dłonie całym pokoleniom na
ziemi polskiej (św. Jan Paweł II, Homilia, Kraków-Błonie, 9 czerwca 1979 r.). Słowa
te zaowocowały przemianami w świadomości Polaków, których pokłosiem było
powstanie społecznego ruchu „Solidarność”, a w konsekwencji upadek komunizmu.
Pielgrzymka z 1979 r., przeżywana pod hasłem „Gaude Mater Polonia”,
odnowiła narodową wspólnotę. Przypomniała także o roli wiary i Kościoła w
dziejach Polski. Znamienne były długie owacje i zaintonowana pieśń „My chcemy
Boga” podczas homilii na Placu Zwycięstwa jako odpowiedź na słowa Ojca
Świętego: Chrystusa nie można wyłączać z dziejów człowieka w jakimkolwiek
miejscu ziemi. (św. Jan Paweł II, Homilia, Warszawa, 2 czerwca 1979 r.).
Szczególną rolę w dziejach Kościoła i narodu odegrał w owym czasie Sługa
Boży kard. Stefan Wyszyński. Niezłomna postawa wiary Prymasa Tysiąclecia,
zakorzeniona w całkowitym zaufaniu Maryi, dawała siłę wierzącym. Dzięki niej
trwali przy Bogu i stawiali opór wrogiej ideologii komunizmu, który prowadził
totalną walkę z Kościołem.
III. Współczesny człowiek potrzebuje nowego tchnienia wiary i nadziei
Tegoroczne hasło Dnia Papieskiego to również tytuł przedostatniej książki
Papieża Polaka. Tak scharakteryzował ją kard. Joseph Ratzinger: Słowami «Wstańcie, chodźmy!» obudził nas z wiary zmęczonej, snu uczniów, tych z wczoraj i tych
współczesnych. «Wstańcie, chodźmy!» mówi dziś także nam (J. Ratzinger, Homilia z
pogrzebu Jana Pawła II, Rzym, 8 kwietnia 2005 r.). Pomimo czternastu lat od śmierci
Papieża Polaka Jego nauczanie, z uwagi na swój proroczy charakter, nie straciło
niczego ze swojej aktualności.
Widzimy, jak wielu ludzi zagubiło lub odrzuciło wiarę w Boga w imię źle
rozumianego postępu i poszukiwania innowacji często za wszelką cenę. Nie możemy
tutaj nie wspomnieć również tych, dla których świat wirtualny stał się niemal całą
„rzeczywistością ich życia”. Wspaniałe urządzenia służące elektronicznej
komunikacji, świadectwa ludzkiego geniuszu, niewłaściwie używane potrafią
zaprowadzić człowieka na manowce. Mogą uzależnić i niemalże okraść z bezcennych
relacji z drugim człowiekiem w realnym świecie. Z czasem jednak ci sami ludzie
odkrywają, iż łatwiej znaleźć drogę na Księżyc niż drogę, na której człowiek
odnalazłby samego siebie. (J. Ratzinger, Przyszłość Wiary. Refleksje teologiczne,
Kraków 2019 s. 106). To smutne doświadczenie uświadamia jednocześnie potrzebę
poszukiwania sensu życia, stawiania pytań o cel egzystencji.
Dziś więc na nowo muszą wybrzmieć słowa Papieża Polaka: Musicie być
mocni tą mocą, którą daje wiara! Musicie być mocni mocą wiary! (…) Dziś tej mocy
bardziej wam potrzeba niż w jakiejkolwiek epoce dziejów (Jan Paweł II, Homilia,
Kraków-Błonie, 9 czerwca 1979 r.). A zatem tylko wiara, rozumiana jako decyzja
ufnego powierzenia się kochającemu Ojcu, który opiekuje się światem i nami wraz z
nim, nadaje sens ludzkiemu życiu i jest źródłem odwagi. Skłania także do wyruszenia
na drogę formacji poprzez przekraczanie własnych ograniczeń i słabości. Jest siłą,
która pozwala zmierzyć się z przeciwnościami, cierpieniem, chorobą oraz śmiercią.
Na tej drodze towarzyszy nam Duch Święty udzielając obficie swych darów i
charyzmatów. Przeżywana w otwartości na działanie Bożego Ducha wiara prowadzi
do budowania jedności z innymi ludźmi, gdyż do Boga nie idzie się samotnie lecz we
wspólnocie. Jej wyznawanie nie jest tylko sprawą prywatną poszczególnych osób
lecz ma jakże ważny wymiar społeczny.
IV. Młodość czasem kształtowania wiary
Szczególnym czasem kształtowania się wiary w życiu człowieka jest młodość.
Papież Franciszek w adhortacji „Christus vivit” stwierdził, iż nie należy utożsamiać
jej jedynie z okresem rozwoju człowieka, ale ze stanem ducha. Do wszystkich
wierzących można zatem odnieść słowa św. Jana Pawła II, skierowane pierwotnie w
1979 roku do zgromadzonej na Jasnej Górze młodzieży. Wzywał w nich do podjęcia
trudu życia w stanie łaski uświęcającej. Pomocą w rozeznaniu i kroczeniu drogą
życiowego powołania uczynił Słowo Boże i Eucharystię. Podkreślił, iż tylko w ten
sposób możemy odkryć piękno autentycznego człowieczeństwa.
W trud kształtowania wiary i odkrywania powołania młodego pokolenia
Polaków włącza się Fundacja „Dzieło Nowego Tysiąclecia”, która powstała jako
owoc pielgrzymki św. Jana Pawła II do Ojczyzny w 1999 r. Stypendia, wypłacane
dwóm tysiącom uczniów i studentów z całej Polski, pozwalają im rozwijać swoje
dary i talenty. Tak o tym opowiada Dominik, student dyrygentury symfonicznej z
Wrocławia: „Fundacja to dla mnie przede wszystkim szkoła wartości wypływających
z nauczania Papieża Polaka. Wśród nich szczególne miejsce zajmuje wdzięczność.
Dlatego chciałbym podziękować wszystkim Darczyńcom za okazaną pomoc,
duchową i materialną. Zapewniam też, że jeśli zawodowo zostanę dyrygentem, to
każdy koncert pod moją batutą będzie też Państwa dziełem, bo jestem pewien, że nie
byłbym człowiekiem, jakim jestem, gdybym kilka lat temu nie został stypendystą
„Dzieła”.
W przyszłą niedzielę, podczas kwesty przy kościołach i w miejscach
publicznych, będziemy mogli wesprzeć materialnie ten wyjątkowy, konsekwentnie
budowany przez nas wszystkich „żywy pomnik” wdzięczności św. Janowi Pawłowi
II. Wierzymy, że stypendyści są i będą nadal autentycznymi świadkami wiary w
duchu nauczania Papieża Polaka.
Na czas owocnego przeżywania XIX Dnia Papieskiego udzielamy wszystkim
pasterskiego błogosławieństwa.
Podpisali:
Kardynałowie, Arcybiskupi i Biskupi
obecni na 383. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski,
Świdnica-Wałbrzych, 13-14 czerwca 2019 r.